Χάραζε ο τόπος με βουνά πολλά

κι ανάτελλε τα ζωντανά του,

καλούς ανθρώπους και κακούς, νυφίτσες,

αλεπούδες, μια λίμνη ως κόρην

οφθαλμού και κάστρα πατημένα.

Θα 'ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα,

στο χιόνι και στον άγριο καιρό

γυάλινα και μαλαματένια.

Κι όσο πήγαινε η μέρα,

σαν το βαπόρι σε καλά νερά,

είδα και μιναρέδες κι άκουσα

τα μπακίρια να βελάζουν.

του Μιχάλη Γκανά 

Σβήνει το φως

από τα μάτια μου

κι όλα όσα έζησα

μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ

στον τελευταίο σταθμό

με όλα όσα αγάπησα

και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια,

όλα ή τίποτα,

δάσος και ερημιά,

αυτή ήταν η ψυχή μου,

πάει πια.

Σαν νοσταλγώ

πουλιά με παν μακριά,

πόνο δεν νιώθω πια

μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες

πως η ζωή είν' στιγμές,

κύμα που σκάει σ' ακτές,

κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα,

δάσος και ερημιά,

αυτή ήταν η ψυχή μου,

πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και μαζί βροχή

κι ούτε για μια αιωνιότητα

δεν θ' άλλαζα μια μέρα απ' αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι κόλαση, παράδεισος μαζί

κι αυτά που έζησα

είτε άσχημα, είτε όμορφα

ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και βροχή μαζί...

Θάνος Ανεστόπουλος

Λόγια λες...

χιλιοειπωμένα,

κάνεις πράξεις,

άπραγες,

μύριες δίνεις

υποσχέσεις,

ποτέ δεν έμαθες,

πως να τις κρατήσεις...

Λες πολλά,

μετά σκοντάφτεις,

πάνω στα δικά σου

τ' άπραγα γεγονότα

της σημασίας έχεις χάσει

πια το μέτρο...

Μια φωνή ακούς...

μα ποιανού

να' ναι η φωνή;

Τον κόσμου σου,

που ήρθε να ταράξει;

Μήπως και μέσα

από της λήθης σου

τα ξεραμένα μάτια...

ήρθε ο καιρός

να δεις το φως,

της αιώνιας ψυχής...;;;

Mona Perises

Πριν βουτήξει το φεγγάρι

μέσα στα βαθιά του νου,

βούτα τον εαυτό σου,

στ' άδυτα και φυλαγμένα

της αρχαίας σου ψυχής...

Εκεί, εκεί... θα βρεις,

ότι δεν σου 'δωσε

ο κόσμος τούτος..

Εκεί, εκεί... θα βρεις,

ότι σ' αφήνει ο νους,

κατά καιρούς να δεις...

Στα άδυτα και στ' αρχαία,

στης ψυχής σου

τα καλοφυλαγμένα,

εκεί είναι ο κόσμος

που σου κρύβουν...

Και για να σωθείς,

εσύ πρέπει να τον βρεις...

Mona Perises

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κ.Π Καβάφης 

Να πώς όριζε την τέχνη,ο μόνος που το τόλμησε,ο Πλάτων: “ουκ όντως όν όντως εστίν όντος εικών”.Ορίζει δηλαδή την τέχνη ως ένα ειδωλικό όν,κάτι που είναι ταυτόχρονα όν και μη ον,υπάρχει και δεν υπάρχει όπως το είδωλο του καθρέφτη,γιατί μέσα στη συνειδησιακή μας περιοχή μπορούμε να συλλάβουμε ένα αντικείμενο χωρίς να είναι υπαρκτό ή ανύπαρκτο.Όμως η τέχνη αυτό ακριβώς το ειδωλικό αντικείμενο, το καθιστά πραγματικό ,του δίνει τη μορφή της τέχνης.

Έκτωρ Πανταζής

Για τέλος Όποιος δεν έχει τίποτα μονάχα αυτός ξέρει το τίποτα.
 Καμιά κουβέντα από κανέναν άλλο.
 «…τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε…» 

Κατερίνα Γώγου

Δεν με πειράζει αν απλώνη
έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα.
Μέσα μου κάμνει άνοιξι, χαρά αληθινή.
Το γέλοιο είναι ακτίνα, μαλαματένια όλη,
σαν την αγάπη άλλο δεν είναι περιβόλι,
του τραγουδιού η ζέστη όλα τα χιόνια λυώνει.

Κ.Π. Καβάφης

Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…
δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,
τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…

Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο
τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…

Τάσος Λειβαδίτης

Στον Γιώργο φίλο και συνταξιδιώτη στις φωτογραφικές μου αναζητήσεις .

Μόνο με την καρδιά μπορεί κανείς να δει καθαρά.
Αυτό που έχει σημασία είναι αόρατο στα μάτια.

"Ο μικρός Πρίγκιπας"